Jakiś czas temu ginekolog mojej żony zasugerował, że powinniśmy zbadać moje nasienie, dziś natomiast oddałem nasienie do badania. Czy było to straszne? Fizycznie na pewno nie, gdyż badanie to nie boli. A psychicznie...

Gdy usłyszałem od żony, że jej ginekolog sugeruje, aby to mnie przebadać pojawiły się we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony radość, że zdaniem ginekologa moja żona jest zdrowa, z drugiej strony podrażniona duma - "on twierdzi, że to ja mogę być chory". W sieci znalazłem skargi wielu dziewczyn narzekających na swoich mężów i partnerów, że nie potrafili przyjąć do wiadomości tego, że z ich nasieniem też może być coś nie tak. Dla mnie te skargi były chyba ostatnim argumentem za tym, aby poddać się badaniu - zdecydowanie nie chciałem tego, aby moja żona niepotrzebnie leczyła się. Chcę znać prawdę o swojej płodności, nawet jeśli miałaby to być najgorsza prawda, choć muszę przyznać, że liczę na to, że jestem zdrowy, a moja podrażniona duma podpowiada mi: "Na pewno jesteś zdrowy - ginekolog nie ma racji". Jak jest w rzeczywistości dowiem się już niedługo.


Badanie mojego nasienia pozwoli ocenić jakość mojego nasienia, a więc także określić to, jaki procent moich plemników jest nieprawidłowych. Będzie to więc również okazja do tego, aby dowiedzieć się, jakie jest ryzyko tego, że plemnik zapładniający komórkę jajową będzie miał jakąś wadę i tym samym, jakie jest ryzyko urodzenia się nam dziecka z wadą wrodzoną. To również było dla mnie argumentem za tym, aby zdecydować się na oddanie spermy do badań.


Samo oddanie spermy natomiast to po prostu masturbacja w taki sposób, aby całe nasienie trafiło do plastikowego pojemniczka - nic przyjemnego. Nie boli, ale też nie daje przyjemności, a tylko potęguje tęsknotę za bliskością z żoną, która po wymaganym przed badaniem okresie abstynencji (kilka dni) i tak jest już bardzo duża.


Czy więc należy się bać tego badania? Nie widzę powodów. Jeśli Ty masz jakieś obawy - napisz o nich w komentarzu do tego mojego wpisu.